Als kleine jongen bemerkte mijn ouders dat ik anders reageerde dan menig ander leeftijdsgenoot. Om op het juiste moment op te komen voor mijzelf bleek niet mijn sterkste eigenschap. Mijn ouders achtte het verstandig dat ik wat ‘weerbaarder’ mocht worden. Om mijzelf beter te verdedigen was judo hun antwoord. Zelf ervoer ik het als een uurtje stoeien/spelen.
Bij een jeugdvriend op zijn zolderkamer werden de VHS banden van Bruce Lee verslonden. Wanneer ik terugdenk aan die tijd is het met name mijn jeugdvriend die dit fantastisch vond. Het nunchaku wapen voor ons allebei in het bijzonder. In een opwelling hoor ik hem (stoer) zeggen; “Dat zou ik ook wel willen leren!!” Bedenk je een setting van een westerse jongen die oosterse bewegingen probeert te maken… kortom les krijgen was geen overbodige luxe.
Nunchaku-do
Mijn judoleraar, Ron Zoet, was onder leiding van Milco Lambrecht, betrokken bij de ontwikkeling van de Nunchaku-do sport in Nederland. In die tijd had hij in Katwijk een groepje enthousiastelingen gevonden om Nunchaku-do les te geven. Mij leek dat wel wat! Minder gooien en stoeien, maar wel Bruce Lee look-a-like. Mijn ouders vonden dat voor een 9 jarige geen goed idee. Teveel vechtsport. Geen verdedigingssport. Met name het onbekende zorgde voor de terughoudende houding.
Een jaar later kon ik de enthousiaste reactie van mijn vriend pareren: “Wist je dat Nunchaku in Katwijk wordt gegeven?” Zijn ogen rolde bijna uit zijn oogkassen. In goed overleg met mijn ouders mocht ik mee. Een begin van een 32 jarige ontdekkingsreis.
Een reis die mede gevormd is op de inspiratie van de Bruce Lee films/uitspraken en bovenal! de Nunchaku. In mijn optiek het wapen van Bruce Lee hij maakte het wapen in mijn ogen bekend. Als begin tiener was ik er niet heel bewust mee bezig. De reis om mezelf te ontdekken was toen vooral een tijdverslindende maar achteraf gezien waardevolle zoektocht. De lessen van mijn eerste Sensei en zijn gesprekken worden later de vruchten van geplukt. Om het wapen onder de knie te krijgen is in die tijd menig traan om gelaten. De volharding om technieken onder de knie te krijgen en te wennen aan om geslagen te worden maakte het bijzonder lastig. Eenmaal het onder de knie te krijgen begonnen ook kleine dromen te ontstaan.
Het moment dat ik mij besefte niet dat talent te hebben besloot ik het na een aantal jaar het roer om te gooien. Halverwege de jaren 90 besloot ik om mij volledig aan te sluiten bij andere… De ontdekking van andere sporten zoals fietsen en voetbal… het gaf niet wat ik zocht. De ontdekkingsreis van “vrienden” die zich oriënteren in een wereld van drugs/gokken was niet waar ik mij gelukkig bij voelde. Per dag groeide mijn weerstand. Voor mijn gevoel moest ik kiezen tussen loyaliteit of alles achter mij laten.
Mijn eigen weg
In die tijd dat ik mij als puber geen raad weet met mijn omgeving schreeuwt mijn verlangen het uit. Het allerliefste zou ik mijn eigen grenzen van mogelijkheden willen opzoeken binnen sport. Alleen hoe creëer ik zo omgeving? Bij toeval komt er contact met oude clubgenoten. Op dat moment ontstaat er contact met oude clubgenoten die een scheidsrechter voor een clubwedstrijd zoeken. Dat contact is het moment waarbij ik besluit voor mezelf te kiezen. “Vrienden” hun weg te laten gaan en ik mijn eigen weg zou gaan bewandelen.
De uitspraak die op Bruce Lee; “Bid niet voor een gemakkelijk leven, bid om de kracht om een moeilijk leven te doorstaan.” Is er eentje die in die periode een permanente rol begint te krijgen. Het kiezen voor jouw eigen weg, los van loyaliteit aan. Het vormen van jezelf. Dromen en staan voor je eigen keuze ook al is die anders dan van een ander. Ik zal voor mijzelf laten zien dat. Het was ook wat ik uit de Bruce Lee films had opgestoken.
Mede gevormd door opmerkingen van derde dat ik weinig waard was zal ik voor mijzelf bewijzen dat ik eenmaal Nederlands Kampioen kunnen worden. Om naar dat doel te streven had ik op mijn slaapkamer twee uitspraak van Bruce opgehangen; “Een doel moet niet altijd bereikt worden, soms dient het enkel als richtpunt.” Mijn ouders bekeken het proces met de nodige argwaan. Zoals mijn vader mij ook probeerde te behouden; “zorg dat het geen obsessie wordt jongen!” Het was aan dovemansoren.
Volledige periodes staan in het teken van; slapen, eten, werken, eten sporten en slapen. Sociale leven alleen bestaand uit sporten. Grenzen verleggen, vriendschappen opbouwen. Het doel niet als ultiem doel. De weg zal mijn weg zijn/worden.
“Zoals je denkt, zo zal je worden”.
Een uitspraak die ik als mantra’s gebruikte tijdens extra duintrainingen. Wanneer ik door mijn eigen grenzen van beperking heen moest worstelen. De stap over een onzichtbare grens moest zetten om in te zien dat.. ik hoef niet de beste te zijn in alles ik hoef alleen goed te zijn in wat ik kan.
“I fear not the man who has practiced 10,000 kicks once, but I fear the man who has practiced one kick 10,000 times.”
Het zorgde ervoor dat ik in 1999 dichtbij mijn gewenste wedstrijdresultaat kwam en inzag dat ik mij niet door mijn omgeving had laten beïnvloeden en mijn eigen kansen had gecreëerd. Misschien stond ik wel sterker in mijn schoenen als ooit bedacht en was het de wens van mijn ouders om weerbaarder te worden, misschien anders dan ze verwacht hadden, meer dan bereikt. In 2000 was het doel bereikt. De reis er naar het resultaat is voor mij meer dan een herinnering aan een prijs. Het is wat mij gevormd heeft.
Jaren van persoonlijke ontdekkingen en zoeken naar mijn weg vervolgen. De lessen om te gaan staan vóór wie jij bent, jouw eigen onbegrensde mogelijkheden in te zien. Jouw kwaliteit en kracht samen te laten smelten zorgde voor die paar leuke dagen maar voor een levenservaring. 2006/2007 bemerkte ik na een aantal jaar van aanmodderen om op een kruispunt te staan. Moegestreden van het continu bewijzen en niemand en mee te bereiken deed mij los maken. Mijn wereld te creëren en in een nieuwe tijd het kunststukje te herhalen, in een andere omgeving, wat ik begin 2000 had gedaan. De loyaliteit aan een sportschool te beperken en te gaan staan waar mijn hart lag. Voor mijzelf nieuwe mogelijkheden te ontdekken. Die reis leidde tot een Europese Nunchaku. Tot verbazing van de wedstrijd wereld in die tijd.
Kansen en inzichten creëer je door te bewegen en niet de geijkte weg te bewandelen. Nunchaku en daarmee de Bruce Lee VHS banden op de zolderkamer van mijn jeugdvriend zijn mijn basis geweest om mijn weg te vinden.
Nog mooier is om die ontdekkingsreis nu met eigen studenten voort te mogen zetten. Dichterbij als dit kon ik niet bij mijn jeugdidool komen en mijn hart te hebben mogen volgen en nog iedere week te mogen delen.
Tekst geschreven door: Bernard Roessen (november 2021)